اندر تعریف ویژگی‌های آمریکایی جماعت یکی هم اشاره به این خصلت آنهاست که ایده و ابتکار و دستاوردهای دیگر ملل را می‌گیرند، در ابعاد آن دست می‌برند و با «بیگ» و گنده کردن آن «آمریکایی»اش! می‌کنند. از آن جمله است مثلا پیتزای آمریکایی! که تفاوتش با اصل آن که از ایتالیا آمده و می‌آید در کت و کلفت و پت و پهن بودن آن است و بس.

ولی به شهادت تاریخ در همین آمریکا که می‌گوئیم، اتفاقاتی رخ داده که خود آمریکایی‌ها نه تنها آن را پاس نداشته‌اند و صاحب نشده‌اند، بلکه شاید حتی به لحاظ نوع سیستم حکومت سرمایه‌داری‌شان، آن مورد تاریخی را به شکلی واگذار هم کرده‌اند. مثلا یکی همین «روز کارگر» را.

اکثر مردم فکر می‌کنند چنین روز و بزرگداشتی از ابداعات و تصمیمات دولتمردان کشورهایی است که روزگاری اصطلاحا «بلوک شرق» خوانده می‌شدند و به احتمال قوی از «اتحاد جماهیر شوروی سابق»  آمده است. در حالی که می‌دانیم علت انتخاب این روز به عنوان «روز جهانی کارگر»، واقع? به خون کشیده شدن اعتصابات کارگران کارخانه‌های نساجی در شیگاگوی آمریکا بود که در سال 1886 میلادی برای اضافی دستمزد و ایجاد قانون عادلان? کار دست به تظاهرات زده بودند.

اول ماه مه سه سال بعد از این واقعه، یعنی در سال 1889، در برگزاری کنگره بین‌المللی کارگران در کشور ایتالیا، یکی از تصمیمات هم این بود که به یادبود این مبارزه و کشتار، آن روز را هر سال «روز کارگر» بنامند و بدانند. ولی همین کنگره نیز، و بیشتر به علت چنین تصمیی، از طرف پلیس ایتالیا مورد یورش قرار گرفت و کار به تیراندازی کشید و عده‌ای از شرکت کنندگان در آن همایش را به گلوله بست، این خود به قول معروف، خون را تازه کرد و رهبران جنبش کارگری در آن کنگره را در تصمیم خود مصمم‌تر.

در ایران خودمان اما بنا به روایت روزشمار تاریخ، در سال 1299 خورشیدی نخستین نمایش کارگری به مناسبت اول ماه مه در شهر تهران انجام شد. این میتینگ به ابتکار شورای مرکزی اتحادی? کارگران که از پانزده اتحادیه تشکیل می‌شد برگزار شد.

در دوران حکومت قبلی اما نه تنها برگزاری چنین روزی، که حتی فکر کردن به آن نیز نوعی جرم سیاسی! محسوب می‌شد و کار آدم ساخته بود!.

یازدهم اردیبهشت هم اکنون در ایران برابر با اول ماه مه «روز معلم» است.(ترور مرتضی مطهری) کارگران این روز را در صورت موافقت کارفرما جشن میگیرند.

این بود حکابت آن روزی که خونین بود و خجسته شد و فرخنده خواهد ماند.
این روز بر همه زحمتکشان جهان گرامی باد.

 روز جهانی زن روز همبستگى براى مبارزه در راه برابرى حقوق و شرایط بهتر کارى و زندگى زنان است. انتخاب این روز به عنوان روز جهانى زن به زمانی بر می‌گردد که زنان کارگر نساجى در شهر نیویورک امریکا دست به اعتراض زدند. شرایط کارى سخت و غیر انسانى و دستمزد کم کارگران زن که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم همراه با مردان در کشورهاى صنعتى وارد بازار کار شده بودند، آنان را وادار به اعتراض و مبارزه صنفى به شکل هاى سازمان یافته و یا غیر متمرکز علیه این بى عدالتى مى کرد.

در چنین روزی یعنی روز 8 مارس 1875 زنان کارگر کارخانجات نساجی در شهر نیویورک برای بهبود شرایط کارشان و در اعتراض به پایین بودن سطح دستمزدشان، دست به تظاهرات زدند. این حرکت به درگیری قهر آمیز با پلیس آمریکا انجامید و پلیس بطور وحشیانه به تطاهرات حمله کرد و آنرا سرکوب نمود. عده‌ای از زنان تظاهر کننده زخمی و دستگیر شدند. این مسئله باعث شد که زنان کارگر دیگر هم کم کم به حقوق انسانی خود آگاهی پیدا کنند و سعی کنند که راه آن‌ها را ادامه بدهند.

حرکت اعتراضی هر سال به حالت آشکار و یا مخفی در کارخانه‌های مختلف ادامه پیدا کرد تا اینکه در سال 1909 این روز به عنوان نخستین روز ملی زنان در آمریکا تثبیت شد. سپس در کنگره? بین المللی سوسیالیست‌ها که در سال 1910 در کپنهاگ دانمارک برگزار گردید، «کلارا زتکین» زن سوسیالیست از حزب سوسیال دموکرات آلمان 8 مارس را به عنوان روز جهانی مبارزه زنان پیشنهاد و کنگره این پیشنهاد را تصویب می‌کند. یک میلیون زن سوسیالیست و کارگر و دیگر اقشار اجتماعی همراه مردان خواهان حقوق سیاسی ـ اجتماعی برابر برای همه زنان و مردان شدند. آن‌ها در 8 مارس سا ل 1911 در کشورهای آلمان، دانمارک، سویس و استرالیا تظاهراتی بر پا کردند و با جشن و سخنرانی، خواهان حق رأی، حق کار و آموزش حرفه‌ای برای زنان شدند. در همین سال در روسیه و چین هم تظاهراتی به مناسبت 8 مارس برگزار شد. در مدتی کمتر از یک هفته از 8 مارس در آتش سوزی «تریانکل» در شهر نیویورک به خاطر نبود دستگاههای امنیتی و بدی شرایط کار، 149 زن کارگر جان باختند. همین موضوع باعث شد که تظاهرات 8 مارس سال بعد به طور وسیعی در سراسر دنیای متمدن برگزار شود و بدی شرایط کار، مورد اعتراض قرار گیرد. این روز کم کم به روز مخالفت زنان کارگر با کارفرمایان سرمایه دار، برای بهبود شرایط کار و کسب حقوق اجتماعی برای کل زنان در سراسر دنیای صنعتی، تبدیل می‌گردد.

در واقع هشتم مارس روزی است که زنان جهان بدون توجه به گرایشات مختلف فکری، عقیدتی، قومی و ملیتی، نژادی، زبانی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی به یادآوری موفقیت‌ها و دستاورد‌هایشان می‌پردازند و در حقیقت با نگاهی به گذشته، انرژی و توان بیشتری برای احقاق حقوق انسانی خود می‌یابند تا در دنیایی که هنوز نابرابری‌های جنسیتی در بخش‌های مختلف آموزشی، سیاسی و.. وجود دارد و در پاره‌ای نقاط جهان هنوز دختران را ختنه می‌کنند، زنان را از حقوق قانونی شان محروم می‌دارند و در بسیاری جوامع پیشرفته هنوز با انواع شیوه‌های لوکس و نوین استثمار زنان و دختران ادامه دارد؛ راههای تازه‌ای برای سالم زیستن و بی‌دغدغه نفس کشیدن بیابند.

اما با گذشت سال‌ها ازتاریخ هشتم مارس1875اگرچه شرایط زنان به ویژه زنان کارگر کمی بهبود یافته است، اما همچنان مشکلات عدیده‌ای در این زمینه وجود دارد و چه بسا با پیشرفت تکنولوژی و تکامل جوامع مسائل و بحران‌های تازه‌ای نیز در این زمینه ایجاد شده است.

در دنیای امروز، گذشته از عده? قلیلی که صاحبان قدرت و سرمایه هستند مشکلات و بحران‌های اقتصادی تمامی کشور‌ها را به نوعی تحت تاثیر خود قرار داده است و بسیاری از افراد برای زنده ماندن باید تا سر حد مرگ تلاش کنند و بنا به آمار دفتر برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحد (WFP) تعداد گرسنگان جهان امسال از مرز یک میلیارد نفر خواهد گذشت. در چنین شرایطی شاید پرداختن به رضایت شغلی و اهمیت آن در سلامت روان افراد یک جامعه، چندان منطقی به نظر نرسد اما از آنجا که نمی‌توان با یأس و سرخوردگی و انکار حقایق تنها به گذران معیشت پرداخت و حقوق شهروندان دهکده? جهانی را از مناظر مختلف نادیده گرفت، باید در کنار تلاش برای رفع بحران‌های اقتصادی که البته پرداختن به آن نیازمند اقتصاددان و متخصص امر می‌باشد، در دیگر جنبه‌های انسانی نیز فعالیت نمود.

بسیارند افرادی که برای گذران زندگی در هر شغل و حرفه‌ای به سختی تلاش می‌کنند و صرف‌نظر از علاقمند بودن یا نبودن به شغل مربوطه روز‌ها و ماه‌های خود را بدین منوال می‌گذرانند. در این بین زنان به فراخور شرایط سخت‌تر در احراز مشاغل و عدم توزیع برابر حِرَف که هنوز هم در بخش‌های مختلف خود را نشان می‌دهد، با معضلات بیشتری در بازار کار مواجه هستند، به ویژه در مورد زنانی که نان‌آوران خانه و سرپرست خانوار محسوب می‌شوند. مشکلات زنان در بازار کار بر هیچ کس پوشیده نیست.

جداسازی جنسیتی مشاغل و وجود این تفکر غالب که مردان توانایی بیشتری نسبت به زنان دارند و وجود محدودیت‌هایی از جمله ساعات کاری نامنظم، کمی دستمزد و عدم حمایت‌های قانونی از جمله عواملی است که هنوز هم زنان را در انتخاب شغل محدود می‌کند. از سوی دیگر مناسبات بی‌رحم جامعه سرمایه‌داری موجب شده که زنان علی‌رغم اینکه بین دو تا سه چهارم کارهای انجام شده در مقیاس جهانی را انجام می‌دهند و 45درصد مواد غذایی جهان را تامین می‌کنند، دستمزد کمتری دریافت کرده و نیروی کار ارزان محسوب ‌شوند. برخی آمار‌ها حاکی از آن است که زنان در یک روز به اندازه 2روز کار می‌کنند، این در حالی است که اگر خانه‌داری، نگهداری از فرزندان و خدمات درون محیط خانواده را نیز به عنوان کار مضاعف در نظر بگیریم، زنان نسبت به کاری که در جهان انجام می‌دهند دستمزد بسیار ناچیزی دریافت می‌کنند و درصد زیادی از ثروت ایجاد شده در کشورهای صنعتی را کار بی‌مزد خانگی در بر می‌گیرد. به عبارت دیگر این کار بی‌مزد در پرورش و تربیت نسل آینده لازمه? نظام سرمایه‌داری محسوب می‌شود و بیراه نیست اگر عواملی چون تسری فحشا، زنانه شدن بسیاری از آسیب‌های اجتماعی، فقر و بی‌عدالتی را ثمره? سیاست‌های سرمایه‌دارانه? حاکم بر جهان امروز دانست.

در عین حال در شرایط حاضر، وضعیت زنان کارگر به مراتب سخت‌تر و بحرانی‌تر از دیگر اقشار زنان در جوامع مختلف است. به هر صورت نمی‌توان انکار کرد که پس از طی شدن دوره مردسالاری در جهان و ورود زنان به عرصه‌های مختلف سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و هنری، امروز فعالیت و کار در بیرون از خانواده در بخشیدن وجهه‌ای ارزشمند‌تر و اعتباری بیشتر برای زنان بسیار تاثیرگذار است. امروزه مدیران توانمند، سیاستمداران و هنرمندان زن، حتی کارمندان زن نیز خود را در دستیابی به ارج و منزلت انسان و احقاق حقوق از دست رفته نزدیک‌تر می‌بینند و جامعه نیز به ویژه در کشورهای در حال توسعه به این زنان با دیده? احترام‌آمیزتری می‌نگرد. مثلا امروز، مادری که در یک اداره شاغل است برای فرزندش اعتبار بیشتری در مدرسه فراهم می‌کند تا مادری که در دنیای مدرن و پرطمطراق امروز هنوز عنوان خانه‌دار را یدک می‌کشد. اما شاید کمتر به این مساله پرداخته شده که زنان کارگر تا حدودی از این قاعده مستثنی هستند و علی‌رغم فعالیت اجتماعی و تحمل بخش سنگینی از وظیفه گرداندن صنایع و چرخ‌های نظام سرمایه‌داری همواره از لحاظ وجه? اجتماعی کمتر دیده شده و شاید بسیاری از فرزندانشان به داشتن یک مادر خانه‌دار راضی‌تر باشند.

در حقیقت عده قریب به اتفاق زنان کارگر نه تنها رضایت شغلی نداشته بلکه تنها به واسطه شرایط اقتصادی حاکم بر جامعه و خانواده برای گذران زندگی و کسب حداقل درآمد برای اندک رفاه فرزندانشان، ساعت‌ها کار طاقت‌فرسا را به جان می‌خرند. در عین حال همواره شرایط نابرابر دستمزد و حاشیه امنیت شغلی بین زنان و مردان کارگر وجود داشته و در مواجهه با هر بحران اقتصادی، اول این زنان کارگر هستند که شغل خود را از دست خواهند داد و عقد قراردادهای پیمانی، موقت و سفید امضا و استثمار کارگران زن مجرد تنها گوشه‌ای از مسائل و مصائب زنان کارگر می‌باشد. اگر چه در اصل 21 قانون اساسی شرایط کار زنان عنوان شده است اما در بسیاری از بخش‌های خصوص نه تنها این موارد مندرج رعایت نمی‌شود بلکه در صورت بروز هر اعتراضی به کارفرما، موقعیت شغلی افراد به خطر خواهد افتاد. اگر چه در دویست‌وهفتادوسومین جلسه شورای عالی انقلاب فرهنگی در 13 اسفند ماه 1370 طرح بررسی مسائل و مشکلات زنان کارگر تصویب شد اما اکنون با گذشت نزدیک به دو دهه از تصویب این طرح هنوز تغییر چندانی به صورت عملی در زندگی زنان کارگر دیده نمی‌شود و همچنان معضلاتی از قبیل نابرابری دستمزد بین زن و مرد، بردگی خانگی و مشکلات مادی و معنوی بسیار، با زندگی زنان کارگر عجین شده است.

این در حالی‌ست که نه تنها در دین مبین اسلام بار‌ها به حفظ حقوق و کرامت زنان اشاره شده بلکه یافته‌های تاریخی نیز حاکی از آن است که در ایران حقوق زنان کارگر در مقابل تخصصی برابر، مساوی بوده و در اکثر کارگاه‌های بزرگ دوره? هخامنشی به دلیل توانایی مدیریت آنان، سرپرست‌های کارگران زن و مرد یک زن بوده است.

از سوی دیگر تمام آزاداندیشان و عدالت‌خواهان می‌دانند که اساسا حقوق زنان، حقوقی جهان‌شمول است و هر فردی که مدافع حرمت، حقوق و آزادی‌های انسان است باید در جهت رفع ستم تبعیض جنسی نیز تلاش کند. تا به جایی برسیم که درستکاری و تقوا بدون در نظر گرفتن جنسیت افراد ملاک برتری باشد. همانگونه که در آموزه‌های دینی ما نیز برآن تاکید شده است. در قران مجید نیز همواره مساوات میان انسان‌ها مورد توجه است که شامل دو قسمت عمده مساوات در اصل انسانیت و مساوات در حقوق و اجرای قوانین و احکام می‌باشد، به عنوان مثال در آیه13/49 سوره حجرات آمده است که «یا ای‌ها الناس انا خلقناکم من ذکر و انثی و جعلناکم شعوبا و قبایل لتعاارفوا ان اکرمکم عندالله اتقیکم» یعنی‌ای مردم، شما را از مرد و زنی آفریدیم و شما را ملت ملت و قبیله قبیله گرداندیم تا با یکدیگر شناسایی متقابل حاصل کنید. در حقیقت ارجمند‌ترین شما نزد خدا پرهیزگار‌ترین شماست. همچنین باید پذیرفت که برای دستیابی به جامعه‌ای سالم‌تر باید ضوابط انسانی را حکمفرما نمود و‌‌ همان طور که انگلس در کتاب منشاء خانواده خویش می‌نویسد: «اولین ستم طبقاتی مقارن است با ستم جنس مذکر بر مونث» در نتیجه رفع هر گونه ستم جنسی به نوعی در گرو رفع ستم طبقاتی است و میان ستم طبقاتی و ستم جنسی رابطه متقابل و تنگاتنگی وجود دارد. در نتیجه برای رفع چنین تبعیض‌هایی نه تنها زنان بلکه مردان و زنان برابری‌طلبی باید دوش به دوش یکدیگر موانع را از سر راه بردارند و بیش از هر چیز بر حرمت انسانی افراد صحه بگذارند. به همین روی باید در نظر داشت که مشکلات زنان کارگر نیز بخشی از مشکلات کل افراد جامعه است.

به نظر می‌رسد که باید نگاه دقیق‌تر و جدی‌تری به مسائل زنان کارگر داشته باشیم چرا که زنان بخش اعظمی از نیروی کار را تشکیل می‌دهند که اگر از نظر روحی و روانی و عاطفی دچار رضایت نسبی نباشند آثار مخرب آن را در تمامی سطوح و لایه‌های جامعه حس خواهیم کرد و بپذیریم که یک زن کارگر حق دارد به عنوان یک انسان، از دسترنج خود صاحب درآمد مستقلی گردد. زنانی که پس از 8 تا 12 ساعت کار متوالی و طاقت‌فرسا و در شهرهای بزرگ با هدر دادن ساعت‌ها در ترافیک، با رسیدن به خانه‌هایشان، تازه بخش دیگری از مسئولیت‌هایشان آغاز می‌شود. زنانی که اگر چه صدایشان کمتر شنیده می‌شود اما وجود دارند؛ ‌ در همین نزدیکی‌ها، کافی‌ست کمی سرمان را بچرخانیم.

ماده 1  

 ماده 7 قانون کار که مربوط به کارموقت و دائم است نه تنها تعریف صحیحی از آن در قانون فعلی دیده نمی‌شود بلکه باعث رای معروف دیوان عدالت اداری شده است.

 این رای باعث شده است تا پرونده? قراردادهای دائم برای همیشه بسته شود و در کارهایی که طبع آن جنبه دائم دارد قرارداد موقت بسته شود. این مساله به خاطر عدم تعریف گویا و شفاف از این عناوین است.

 وضعیت لایحه قانون کار در مجلس از این هم بد‌تر است. همه موارد را حذف کرده‌اند و یک تبصره جای آن قرارداده‌اند که به معنای حذف کلی قرارداد دائم از بازار کار است.

ت مورد دوم عدم تعریف روشن از تشکل‌های کارگری است که منجر به تحمیل تشکل‌هایی به کارگران شده است که کارفرما در تعیین ساختارش دخالت دارد. در حالی که تشکل‌های کارگری باید بدون دخالت کارفرمایان و از طریق کارگران انتخاب شود. در لایحه? جدید قانون کار این مشکل به قوت خود باقی است.

مشاور کانون عالی انجمنهای صنفی کارگران کشور، لایحه قانون کار را زمینه ساز «ناآرامی‌های کارگری» دانست و گفت: امنیت شغلی کارگران در این قانون به طور کامل از بین می‌رود و زمانی که کارگر امنیت شغلی نداشته باشد قدرت اجرایی قانون کار نیز از بین می‌رود. کارگر تا بخواهد از حق بیمه خود دفاع کند وی را تعدیل می‌کنند. همه? اختیارات به کارفرمایان سپرده شده است. قدرت اخراج کارگران در عمل به صورت مطلق به کارفرمایان سپرده شده است.

وی تصریح کرد: کار به جایی رسیده که نظام استاد - شاگردی که مربوط به دوران پیش از مشروطه و قاجار است احیا می‌شود.

توکلی با تاکید بر لزوم اصلاح اصولی قانون کار ادامه داد: قانون کار باید به شکلی اصلاح شود که به نیازهای جامعه کارگری پاسخ دهد و حقوقی که در آن برای کارگران تعیین می‌شود به دست کارگر برسد و امکان عدم رعایت آن از سوی کارفرما وجود نداشته باشد. اصلاح قانون کار بدین ترتیب بهترین هدیه‌ای است که می‌توان به کارگران داد.

وی با مترقی خواندن قانون تامین اجتماعی تصریح کرد: مدیران سازمان تامین اجتماعی در تکاپو بودند تا پیش نویسی را برای تغییر قانون تامین اجتماعی آماده کنند. کارگران صاحبان اصلی سازمان تامین اجتماعی هستند اما در اداره و مدیریت و تصمیم گیری‌های سازمان تامین اجتماعی حضور کمرنگی دارند. این حضور باید پررنگ و چشمگیر باشد.

به گفته این فعال کارگری حق سنوات کارگرانی که برای دستیابی به حقوق خود اخراج شده‌اند یا به دلایلی با کارفرما قرارداد سفید امضا بسته‌اند باید به گونه‌ای باشد که کارفرما رعایت قانون را به اخراج آن‌ها ترجیح دهد.

مشاور کانون عالی انجمنهای صنفی کارگران کشور در پایان با اشاره به لزوم حل مساله «انعقاد قرارداد موقت در کار دائم» اظهار داشت: همیشه حداقل حقوق کارگران با هزینه‌های زندگی فاصله? فاحشی داشته که پر کردن این فاصله نیازمند اقتصاد قوی و دولت کارآمد است اما گوش شنوایی در دولت‌های نهم و دهم برای شنیدن مطالبات کارگری وجود ندارد زیرا در غیر اینصورت مساله انعقاد قرارداد موقت در کار دائم تا کنون حل شده بود.

*نه مزد خوبی داریم نه بیمه

نه مزد خوبی داریم  نه بیمه ، از پاداش و عیدی هم که خبری نیست ، اگر بلایی سرمان بیاید معلوم نیست سرنوشت همسر و فرزندمان می شود. روی داربست رفتن و کار کردن در بلندی آسان نیست ، اما کارگران فصلی چاره ای جز این ندارند که با وجود همه سختی ها تن به کاری بدهند تا بتوانند امرار معاش کنند. اینها صحبت‌های عباس یکی از کارگران فصلی است که از مشهد به تهران مهاجرت کرده است.

در جلسه‌‌ی هفته گذشته کمسیون اجتماعی مجلس نمایندگان گروه‌های کارگری و کارفرمایی به اتفاق اعلام کردند که مواد این لایحه مورد تایید آن‌ها نیست/ کمسیون اجتماعی مجلس از سرپرست وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی خواست تا به منظور بررسی لایحه اصلاتا هرچه زود‌تر جسله شورایعالی کار را تشکیل دهد.»

با گذشت سالها از فرمان رهبری برای محاسبه یک روز انفرادی معادل ده روز حبس، امروز عضو سابق کمیسیون قضایی گفته است: با توجه به آثار منفی زندان انفرادی بر سلامت جسم و روح محکومان، عدالت قضایی احتساب یک روز انفرادی معادل 10 روز حبس عادی را طلب می کند.

پیش از این نیز ناطق نوری، رییس دفتر بازرسی رهبری در پرونده پالیزدار پیگیر محاسبه هر روز انفرادی معادل 10 روز دوره زندان بود.

این در حالی است که تاکنون بارها از محسنی اژه ای در خصوص عدم احتساب حبس انفرادی پرسش شده، ولی او پاسخی به این سوال نداده است.

فرهاد تجری با اشاره به سختی های حبس انفرادی افزوده است: با توجه به اینکه حبس انفرادی نوعی مجازات شدید است و تحمل کیفر در انفرادی برای متهم مجازات سخت تلقی می شود، عدالت قضایی و اجتماعی طلب می کند تا مسئولان قضایی در رابطه با این موضوع نگاه دیگری داشته باشند.

این اجاره‌بهاها از آگهی های روزنامه همشهری استخراج شده‌اند. اکثریت قریب به اتفاق آپارتمان‌ها به‌طور رهن ـ اجاره به اجاره داده می‌شوند. در محاسبات جدول زیر، مبلغ متوسط رهن در هر ماه محاسبه شده است تا مبلغ خالص اجاره ماهیانه به‌دست آید. معمولا دوسوم تا نیمی از اجاره به‌صورت رهن و بقیه به‌طور ماهانه توسط مستاجر پرداخت می‌شود. تنها در چنین شکلی است که کارگران و کارمندان جزء مستاجر قادر به پرداخت چنین اجاره‌هایی می‌شوند.

اجاره‌نشینی در شهرک‌های کارگرنشین حاشیه شهر تهران مانند شهرک‌های محور جاده ساوه و خیابان خراسان، تفاوتی 10 تا 20 درصدی با میانگین اجاره‌های مناطقی مانند خیابان قزوین و پیروزی دارند. یک کارگر معمولا از 250 تا 300هزار تومان به‌صورت نقد بابت اجاره می‌پردازد که از 30 تا 50 درصد دستمزد ماهانه وی را می‌بلعد. بسیاری از کارگران مجرد یا متاهل در کنار خانواده پدری خود زندگی می‌کنند.

پرداخت چنین اجاره‌هایی برای اکثر کارگران و کارمندان غیرممکن است. چنان‌که مشاهده می‌شود چنین اجاره‌هایی گاه تا دو برابر حقوق یک کارگر یا کارمند را تشکیل می‌دهند. زندگی در خانه‌های فرسوده یا بی‌کیفیت کارگری یا زندگی به اتفاق خانواده پدری یا مادری در یک ساختمان، راه‌حل دردناکی است که بسیاری از کارگران بناگزیر به ان رو می‌آورند و تازه خود را نسبت به دیگرانی که چنین امکانی ندارند، خوش شانس محسوب می‌کنند. پرداخت هزینه مسکن بدون تردید بزرگترین باری است که بردوش کارگران و کارمندان جوان سنگینی می‌کند و آن‌ها را به‌شدت در تنگنا قرار می‌دهد. نکته بسیار مهم، افزایش جهشی اجاره‌ها در سال گذشته است که به‌دنبال افزایش جهشی قیمت ها، شامل اجاره نیز شد که این فشار را بر دوش اقشار پایین جامعه مضاعف کرده است.

‌

سال گذشته روزنامه ایران خبر داد که محمود احمدی نژاد از 314 مقام در جمهوری اسلامی 140 هزار سند در اختیار دارد که در زمان مناسب آنها را در اختیار افکار عمومی قرار خواهد کرد. هر چند این مطلب در قالب یک شعر کوتاه منتشر شد، اما وعده ” به وقت قریب” که رونمایی از اسناد را به ” روز مبادا” واگذار کرده بود، رقیب را به تلاطم واداشت. احمدی نژاد از محدودیت ها و موانعی که برای فعالیت هایش ایجاد کرده اند، سخن گفت و بدون اشاره به مرجع این سخنان ادعا کرده که پیغام دادند که فلانی اگه روت رو زیاد کنی پدرت را درمی‌آوریم. وی گفت: «می‌گویند باهات برخورد می‌کنیم»، وی به شیوه همیشگی بگم بگم، بار دیگر مخالفانش را تهدید کرد که شما هر کدامتان هر گوشه‌ای از پرونده‌تان را بالا بزنیم دیگر جایی در بین ملت ایران نخواهید داشت....