مطالبات کارگران در دوره اول و دوم دولت محمود احمدی‌نژاد به دلیل وخامت اوضاع اقتصادی، افزایش پیدا کرده است و کارگران ایران را هم در عرصه اقتصادی و هم در عرصه حقوقی تحت فشار قرار داده است. مسلما با وخامت اوضاع اقتصادی کارگران اولین قشری هستند که به عنوان موتورهای اصلی اقتصاد و صنعت جامعه متحمل بیشترین ضرر‌ها می‌شوند. این موضوع در تمام جوامع یکسان است اما در ایران بدلیل محرومیت طبقه کارگر از حق بیان خواست‌ها و دفاع از حقوق طبیعی فشار بر این قشر دو چندان است.
نیم نگاهی به گوشه‌ای از وضعیت حقوقی و معیشتی کارگران در دوسال اخیر نشان می‌دهد که جامعه کارگری ایران یکی از سخت‌ترین دوران‌هایش را سپری می‌کند.
کارگران ایران که در دو دهه اخیر آن چنان که باید و شاید مورد توجه دولتهای وقت در ایران قرار نگرفته‌اند امروز با افزایش فشار تحریمهای خارجی و کاهش تولیدات ملی تبدیل به «آسیب پذیر‌ترین قشر جامعه ایران» شده‌اند.
با توجه به اینکه استان تهران بنوعی مرکز صنعتی کشور است می‌توان گفت بسیاری کارگران در این استان زیر خط فقر زندگی می‌کنند. کارگرانی که اکثرا صاحبخانه هم نیستند و به گفته اسماعیل حق پرست، عضو هیئت مدیره اسکان «حداقل چیزی که برای خرید مسکن لازم است دستمزدی بالا‌تر از خط فقر است و چون کارگران دستمزدی پایین‌تر از خط فقر دریافت می‌کنند بنابراین خرید مسکن برای کارگران به رویا شباهت دارد.»
این مساله باعث شده است که بسیاری از کارگران خانواده‌هایشان را به شهرهای کوچک منتقل کنند و خودشان در بیشتر «اوقات درمحل کارشان بخوابند» و به این ترتیب کارفرمایان ساعات بیشتری کارگران را در اختیار داشته باشند. با این حال این دسته از کارگرانی که در شرایط سخت امروز هم چنان کارشان را حفظ کرده‌اند، آن دسته‌ای هستند که بخت با آن‌ها یار است.
نرخ بیکاری، هر چند دولت کنونی به آن معترض باشد، حکایت دردناک دیگری از وضعیت کارگران خانه نشین دارد. در اوایل اردیبهشت ماه سال 91 نماینده کارفرمایان در شورای عالی اشتغال از نابودی دو میلیون فرصت شغلی در سال 90 خورشیدی خبر داده است. در حالیکه نماینده وزارت کار در ایران از ایجاد یک میلیون و ششصد هزار شغل جدید خبر داد محمد عطاردیان، نماینده کارفرمایان در شورای عالی اشتغال، می‌گوید آمار انتشاری از سوی وزارت کار ایران «به دلیل وضعیت بحرانی واحدهای تولیدی معکوس بوده است.»
دولت ادعای ایجاد یک میلیون و ششصد هزار شغل جدید کرده بود و به طبع آمار بیکاری باید کم شود در حالیکه این اتفاق نیفتاده است.
علی محجوب، نماینده پرسابقه مجلس ایران و دبیرکل خانه کارگر در گفتگو با خبرگزاری کار ایران، ایلنا گفته است «که صد‌ها هزار تن از کارگران کشور از کار بیکار شده‌اند.» این در حالیست که بسیاری از کارگرانی که در واحدهای کوچک تولیدی و صنعتی کار می‌کنند کارشان را از دست داده‌اند و اما به دلیل عدم ثبت این شرکت‌ها در فهرست صنف کارفرمایان آمار دقیقی از این کارگران در دست نیست.
نمایندگان حقوقی کارگران در ایران دلیل اصلی بیکاری و اخراج کارگران در ایران را عدم حمایت از تولیدات داخلی می‌دانند. محجوب در دفاع از این ایده می‌گوید: «اصلیترین خواسته کارگران از دولت خاتمه دادن هجمه به تولیدات ملی کشور با افزایش واردات است.»
اخراج، تعدیل و بیکاری کارگران ها تنها بخشی از مشکلات کارگرانی است که حق اعتراض نسبت به زیر پا گذاشته شدن حقوقشان را پیدا نمی‌کنند، در صورت کوچک‌ترین مخالفت با کارفرما کارشان را از دست خواهند داد و پناه بردن به اصناف و سندیکاهای کارگری دردی از آن‌ها دوا نخواهد کرد. اغلب نمایندگان سندیکاهای کارگری همچون منصور اسانلو یا به زندان می روند یا حق فعالیت‌های سندیکایی از آن‌ها گرفته می‌شود.
به گزارش نهادهای حقوق بشری تنها در سال 90 خورشیدی «جمعاً 44525 کارگر از کار اخراج یا تعدیل شده‌اند.» ( تا کجا باید رفت ..... دید و گذشت؟؟؟؟)
.jpg)
